Een aantal maanden geleden heb ik een van de bijzonderste uitvaarten mogen begeleiden, namelijk een uitvaart van een politieagent. Het was een Persoonlijke Uitvaart, waarbij ik nauw samenwerkte met verschillende disciplines van de politie.
Voor de uitvaart van een politieagent werd vooraf een heel draaiboek opgesteld voor het rijden van de route en de situatie rondom het crematorium. Niets werd aan het toeval overgelaten. In totaal waren er zo’n tachtig politieagenten aanwezig. Samen met de andere genodigden een bijzonder gezelschap. Van stoet tot aankomst, en van uitvaart tot het samenzijn waarbij iedereen nog even kon napraten: alles ademde volop het leven van de overleden politiemedewerker.
Uitvaart van een politieagent: afscheid in politiestijl
Het was een mooie dag in het vroege voorjaar. De lucht blauw, wel wat fris. Er arriveerde een begrafenisstoet bij het crematorium. Zes motoragenten reden voor. De onopvallendheid van de Volvo die als rouwauto fungeerde, stak af tegen de zes dragers in plechtig uniform die de auto flankeerden. Voor de auto liep ik als uitvaartonderneemster, naast de hoofddrager.
Bij de toegangsweg tot het crematorium werden we door veertig agenten onthaald. We reden exact volgens draaiboek door deze indrukwekkende erehaag het terrein op. De kist werd uit de auto gedragen. De stilte werd alleen nog doorbroken door de vogels die ons vanuit de boom toe floten en door het klikken van de hielen waarmee de kistdragers een draai op hun pad aankondigden. Een indrukwekkend ritueel.
Ruimte voor de mens
Je kunt het met recht een eervol afscheid noemen. Ik vind het prachtig om ervaren te hebben hoe er bij die strakke organisatie in politiestijl, toch ook ruimte bleef voor het privéleven van de overledene en zijn weduwe. Want zij was het die de wens uitsprak om haar man zelf in hun eigen Volvo te begeleiden.
De weduwe vertelde me later ook met klem hoe ze onder de indruk was van die dag. Ze had tijdens het ziekbed van haar man al veel steun en medeleven van de Politie ontvangen, in de vorm van bloemen, kaarten en bezoek. Deze uitvaart, waarbij het werk én het leven van haar man werden geëerd, vormde voor haar een waardevol sluitstuk en afscheid.
Natuurlijk hoeft het er bij een persoonlijke uitvaart niet altijd zo spectaculair aan toe te gaan. Soms zit het juist in de kleine details: de lievelingsbloemen van de overledene, een kist van bijzonder materiaal, of de persoonlijke verhalen die er verteld worden. Ik ben van mening dat niets moet, maar dat alles mogelijk moet zijn. Zodat iedereen afscheid kan nemen op een manier die voor hem of haar goed voelt.
